Strona Zespołu Szkolno-Przedszkolnego w Piotrowicach

Niniejsze opracowanie przedstawia historię Szkoły Podstawowej w Piotrowicach w 54-letnim okresie jej działalności. Ramy czasowe otwiera rok 1945. Jest to data szczególnie ważna, gdyż w tym roku otwarto szkołę, na prastarych ziemiach polskich odzyskanych od Rzeszy Niemieckiej. Zamyka ją rok 1999, w którym w wyniku wprowadzenia reformy w oświacie, Rada Gminy w Męcince przekształciła ją z 8 – letniej w 6 – letnią Szkołę Podstawową w Piotrowicach.

historia — Szkoła Powszechna w Piotrowicach (tzw. „mały” budynek) – 1945 r.

I. POWSTANIE SZKOŁY I JEJ DZIAŁALNOŚĆ W LATACH POWOJENNEJ ODBUDOWY 1945-1948

1. Sytuacja społeczno- polityczna

Po zakończeniu II wojny światowej na przyłączonych do Polski Ziemiach Odzyskanych zaczęła osiedlać się ludność z różnych stron kraju oraz spoza jej granic. Do Piotrowic przyjeżdżali głównie przesiedleńcy z terenów, które weszły w skład ówczesnego Związku Radzieckiego zwani „repatriantami” oraz przybysze z Polski „centralnej”. Wraz z napływającą ludnością przybyło wiele dzieci, które potrzebowały polskiej szkoły, by rozpocząć naukę i nadrobić zaległości w wiedzy, spowodowane wojną. Przyjeżdżali również pierwsi nauczyciele.

2. Geneza placówki

Do Piotrowic przybyło małżeństwo nauczycielskie: Maria i Józef Gutkiewiczowie i im przypadło tworzenie tutaj pierwszej polskiej szkoły. Początki były trudne, lecz przy pomocy i wsparciu organów władzy terenowej, rodziców oraz starszej młodzieży, dnia 1 października 1945 roku została otwarta Publiczna Szkoła Powszechna w Piotrowicach.
Przebieg uroczystości otwarcia roku szkolnego 1945/1946 był skromny, ale miał podniosły charakter. Do zebranych przemawiał kierownik szkoły ob. Józef Gutkiewicz, podkreślając historyczne znaczenie faktu powstania szkoły, będącej nie tylko ośrodkiem kulturalno- oświatowym w ogóle, ale również ważnym czynnikiem biorącym udział w procesie scalania z Macierzą nowo odzyskanych terenów.

3.Stan organizacyjny szkoły

W pierwszym roku nauki tj. w 1945/1946 Publiczna Szkoła Powszechna w Piotrowicach była szkołą niepełną. W jej skład wchodziły jednoodziałowe klasy od I do IV, o stale rosnącej ilości dzieci. W dniu otwarcia szkoły było 50-ciu uczniów, ale już w marcu 88-miu.
W następnym roku szkolnym 1946/1947 zmienił się stan organizacyjny szkoły. Teraz stała się ona 7- klasową szkolą, ze 130 uczniami.
W kolejnym roku naukę rozpoczęło już 166 uczniów.

4.Warunki funkcjonowania szkoły

Szkołę, położoną w centralnej części wsi stanowił niewielki budynek z jedną salą lekcyjną, pokojem nauczycielskim oraz mieszkaniem dla kierownika szkoły. Szybko okazało się, że jest niewystarczający dla stale rosnącej liczby dzieci. Toteż w lutym 1946 roku, Powiatowy Urząd Ziemski w Jaworze przekazał szkole stary budynek dworski. Był on bardzo zniszczony, dlatego wymagał natychmiastowego remontu. Dwie sale znajdujące się na parterze nie miały ani okien, ani podłóg.
Przy obu budynkach szkolnych, poza małym obejściem – podwórkiem, nie było żadnego boiska ani placu zabaw dla dzieci. Dopiero
w 1947 roku, po pomiarach gruntów wsi, Zarząd Gminy Piotrowice przystąpił do przygotowania terenu pod boisko.

II SZKOŁA W OKRESIE TWORZENIA PODSTAW SOCJALISTYCZNEGO SYSTEMU OŚWIATY 1948-1961

1. Sytuacja społeczno – polityczna

Po okresie odbudowy kraju z powojennych zniszczeń przystąpiono do tworzenia nowego ustroju społeczno – politycznego. Przyjęto założenia, że nowy ustrój należy budować od podstaw według wzorów radzieckich. Dokonujące się przemiany wymagały zmiany stylu pracy szkoły. Wprowadzono zmiany w programach nauczania, min. w 1949 rozpoczęto naukę języka rosyjskiego od klasy V, oraz Naukę o Konstytucji. Każdy rok szkolny rozpoczynał się od nowego zarządzenia Ministra Oświaty, np. w 1951 r. eksponowano potrzebę wychowania młodego pokolenia na aktywnych bojowników walki o pokój, w 1952 r. mowa była o kształtowaniu społeczeństwa socjalistycznego

2. Stan organizacyjny szkoły

W latach 1948 – 1961 Szkoła Podstawowa w Piotrowicach była szkołą pełną 7-klasową. W jej skład wchodziły pojedyncze oddziały o zróżnicowanej liczbie dzieci np. w roku szk. 1948/1949 w klasie I było 15 uczniów, a w klasie V 30. Kolejne lata poczynając od roku szk. 1955/1956 przynosiły stały wzrost liczby uczniów dochodząc w 1961 roku do 234, co stanowiło w porównaniu z 1955 r. 100% wzrost.
Z uczniami ściśle powiązana była kadra nauczycielska. Kierownikiem szkoły był wówczas Józef Waszczyk, który pełnił tę funkcję do 1951 r., a później przez dwa lata, do 1953 r. jego żona Maria Waszczyk. W roku szk. 1953/1954 stanowisko kierownika objął młody nauczyciel Michał Badarycz. Wraz z nim w szkole pracowali : Ryszarda Wójcicka, Krystyna Gaweł, Aleksandra Tuńczyk, Adam Wróblewski oraz przez krótki czas Eugenia Gożdzik (jako przewodnik organizacji harcerskiej). .
Nauczyciele zachęcani byli do uczestnictwa w pracach wynikających z potrzeb społeczno- politycznych środowiska. Dlatego wielu z nich pracowało na kursach i w komisjach do walki z analfabetyzmem. Prowadzono także kurs dokształcający na Posterunku Milicji Obywatelskiej w Piotrowicach. Nauczyciele tutejszej szkoły brali także udział w Spisie Powszechnym w 1960r.

3. Warunki funkcjonowania szkoły

Po trudnym powojennym okresie organizowania szkoły, w starym podworskim budynku zaczęła następować stopniowa poprawa sytuacji lokalowej. Zaadaptowany budynek coraz bardziej spełniał warunki prawdziwej szkoły. Nadal jednak w miarę możliwości finansowych prowadzono prace remontowe. Poczynając od roku 1948 w budynku wymieniono okna, założono zamki do drzwi i pomalowano ściany. Stopniowo także powiększał się księgozbiór w bibliotece szkolnej. Znajdowała się ona w oddzielnym pomieszczeniu na parterze budynku. Opiekunem biblioteki w latach 1953-1961 była Ryszarda Wójcicka- Tośko.

4. Praca dydaktyczna, wychowawcza i opiekuńcza

Zapoczątkowana w 1948 r. reforma szkoły podstawowej, obok spraw organizacyjnych, objęła też plany i programy nauczania. Treści kształcenia nasycone były elementami ideologicznymi. Dominującą pozycję w codziennej pracy szkoły zajmowała problematyka planu 6- letniego. Wraz ze zmianą programów, zmieniono również podręczniki szkolne. Pierwsze z nich, dostosowane do programów zawierały wiele opracowań poświęconych Polsce Ludowej, budowniczym Warszawy, a na ich tle ukazywano rolę partii jako siły kierowniczej. Treści wzbogacano o sylwetki twórców socjalizmu naukowego: Karola Marksa, Fryderyka Engelsa, Włodzimierza Lenina i Józefa Stalina.
Nauczyciele uważali, że realizacja tak obszernych programów dydaktycznych, przeładowanych treściami ideologicznymi, przysparza uczniom wiele problemów, a często przerasta ich możliwości percepcyjne. To z kolei przyczyniało się do drugoroczności. Początkowo dla większego zaangażowania uczniów w naukę wprowadzono w 1950r. egzaminy poprawkowe. Natomiast w 1952r. egzaminy promocyjne dla uczniów kończących klasę VII. Odbywały się one w formie pisemnej i ustnej. W skład komisji wchodzili: kierownik szkoły Maria Waszczyk oraz nauczyciele: Adam Wróblewski i Michał Badarycz. Egzaminy te odbywały się co roku, przez cztery kolejne lata, aż do 1957r., w którym zostały odwołane.
W zadaniach dydaktycznych jakie kadra pedagogiczna podejmowała w każdym roku szkolnym było min. prowadzenie kół zainteresowań. Bardzo prężnie działał zespół teatralny pod opieką Michała Badarycza. W 1959r. zajął I miejsce w tańcu cygańskim i otrzymał nagrodę dla szkoły. Był to adapter i sprzęt do świetlicy w postaci stolików i krzesełek. Działało również koło recytatorskie pod opieką Adama Wróblewskiego, koło biologiczne prowadzone przez Krystynę Gaweł i historyczne zorganizowane w 1953r. przez Marię Waszczyk. Natomiast organizacją akademii z okazji obchodów Rewolucji Październikowej zajmowało się koło TPPR, które powstało w 1950 r. i prowadzone było kolejno przez: Józefa Waszczyka, Adama Wróblewskiego, Krystynę Gaweł i Michała Badarycza. W szkole działała również organizacja harcerska. Harcerze uczestniczyli we wszystkich uroczystościach szkolnych i poza szkołą, a także w licznych pracach społecznych tj.: zbiórka złomu czy makulatury. Za uzyskane w ten sposób pieniądze, kupowano książki do biblioteki szkolnej, bądź przekazywano na konto odbudowy Warszawy. Etatowym przewodnikiem drużyny harcerskiej w roku szk. 1954/55 była Eugenia Goździk, w 1955/56 Janina Siemaszko, a następnie Anna Rajczakowska.

Od początku powstania szkoły, grono pedagogiczne uczestniczyło w rozwiązywaniu zadań opiekuńczych. Wśród najważniejszych była opieka nad dziećmi osieroconymi, wychowywanymi przez jednego z rodziców, bądź przez krewnych. Organizowano zbiórki odzieży, prowadzono akcję dożywiania. Dbano o bezpieczeństwo dzieci w szkole, a także w szerokim zakresie prowadzono akcję uświadamiania dotyczącą niewypałów z okresu II wojny światowej. Edukacja w tym zakresie szczególnie nasiliła się w 1957r., po nieszczęśliwym wypadku, w którym zginął jeden z uczniów kl. II Stanisław Ustrzycki. Tragedia wydarzyła się w pobliżu domu dziecka, które rozbijało młotkiem znaleziony przedmiot

III SZKOŁA W LATACH WDROŻONEJ REFORMY SZKOLNEJ 1961-1973

1. Uwarunkowania społeczno- polityczne

Oprócz wielu różnorodnych problemów społeczno – politycznych tego okresu, najistotniejsze były sprawy gospodarcze. Zakładano intensywny rozwój przemysłu i wprowadzenie nowoczesnych technik i technologii.
Tym potrzebom nie sprzyjała 7- klasowa szkoła podstawowa, toteż dnia 15 lipca 1961r. Sejm PRL uchwalił Ustawę, która wprowadzała 8 – klasową szkołę podstawową.

2. Stan organizacyjny szkoły

W związku z wprowadzeniem reformy szkolnictwa zmienił się stan organizacyjny szkoły w Piotrowicach. Do roku szk. 1965/66 szkoła była 7 – klasowa, a następnie od roku szk. 1966/67, poprzez wydłużenie nauki o 1 rok, stała się szkołą 8- klasową. Każda klasa składała się z jednego oddziału o zbliżonej ilości dzieci. Początkowo w całej szkole uczyło się 233 uczniów, a pod koniec roku szk. 1972/73 było 177 uczniów. Ogółem liczba uczniów zmniejszyła się o 25 %.
Taka sytuacja spowodowana była lokalną migracją ludności ze wsi do miasta. Mieszkańcy Piotrowic osiedlali się w Jaworze, Legnicy, Polkowicach, Lubinie, gdyż tam rozwijał się przemysł.

3. Warunki funkcjonowania szkoły

W obliczu wprowadzonej reformy, szkoła w Piotrowicach stanęła przed bardzo trudnym zadaniem, do którego należało zapewnienie niezbędnej bazy materialnej, a zwłaszcza odpowiedniej liczby izb lekcyjnych i pomieszczeń specjalnych na pracownie przedmiotowe oraz różnego rodzaju zajęcia lekcyjne i pozalekcyjne. Szkoła nadal mieściła się w dwóch budynkach, w których łącznie znajdowało się 6 sal lekcyjnych. W tzw. ” dużym budynku” było 5, a w „małym” tylko 1 sala. W tej sytuacji kierownik szkoły Aleksandra Badarycz w roku szk. 1963/64 oddała na salę lekcyjną jeden duży pokój ze swojego mieszkania służbowego, znajdującego się w „małym budynku”, do którego dobudowano korytarz z oddzielnym wejściem. Następnie przystąpiono do organizowania klaso – pracowni. Dzięki pomocy finansowej udzielonej przez Wydział Oświaty i Kultury w Jaworze oraz Gromadzką Radę Narodową w Piotrowicach w roku szk. 1969/70 szkoła posiadała prawie całkowity zestaw sprzętu i pomocy naukowych do wszystkich pracowni.
Nowością w szkole był aparat telefoniczny zakupiony w październiku 1969r. przez zakład opiekuńczy, a dzięki pomocy Komitetu Rodzicielskiego w roku szk. 1970/71 szkoła wzbogaciła się o magnetofon i dwa odbiorniki radiowe.
W roku szk. 1968/69 budynki zostały wyposażone w centralne ogrzewanie. Do tej pory były jedynie piece kaflowe. W marcu 1970r. ogrodzono mniejszy budynek i urządzono obok niego plac zabaw dla dzieci z trzema huśtawkami, karuzelą i piaskownicą.

4. Praca dydaktyczna, wychowawcza i opiekuńcza

Realizację reformy systemu oświaty i wychowania rozłożono na okres pięciu lat szkolnych (1962- 1966).Stopniowo w ciągu tego okresu wprowadzano nowe programy nauczania i nowe podręczniki. W stosunku do lat ubiegłych zmniejszono w nich liczbę tematów związanych z rozwojem Polski Ludowej. Zawierały natomiast więcej treści dotyczących nowych inwestycji przemysłowych. Zachęcano do umacniania obozu socjalistycznego, przyjaźni i jedności z młodzieżą bratnich krajów socjalistycznych.
Przed tak nakreślonymi, pozornie nowymi zadaniami, stanęli nauczyciele tutejszej szkoły, którzy starali się pracować zgodnie z wyznaczonymi kierunkami. Wkładali wiele wysiłku w pracę i podejmowali różne działania w celu poprawy efektywności nauczania. Wśród grona pedagogicznego wyróżniali się: nauczycielka języka polskiego Maria Bilińska, nauczyciel fizyki i chemii Kazimierz Drąg oraz Krystyna Rogozińska ucząca geografii i rysunków. Ich dobra praca miała odzwierciedlenie w wysokiej wiedzy uczniów, którą wówczas sprawdzano poprzez testy badające wyniki nauczania oraz w konkursach i olimpiadach przedmiotowych.

W roku szk. 1970/71 uczennica kl. VII przygotowana przez Aleksandrę Badarycz zdobyła III miejsce w powiatowej olimpiadzie matematycznej. Dwa III miejsca zajęli uczniowie kl. VIII przygotowani przez Kazimierza Drąga w konkursie o ruchu drogowym. W roku szk. 1971/72 uczennica kl. VII zajęła III miejsce w Wojewódzkim Biennale Twórczości Plastycznej Dzieci i Młodzieży. Praca jej zakwalifikowała się na Wystawę Międzynarodową. Do wszystkich konkursów plastycznych uczniów przygotowywała Krystyna Rogozińska. W 1964r. uczniowie z koła sportowego założonego przez wielkiego miłośnika sportu Kazimierza Drąga brali udział w czwórboju lekkoatletycznym w Jaworze, w ramach ” Igrzysk szkolnych” i zajęli III miejsce, a w roku szk. 1967/68w powiatowych zawodach w piłce ręcznej zajęli II miejsce.

Pod koniec opisywanego okresu, szkoła w Piotrowicach w ramach konkursu na najlepszą szkołę podstawową w powiecie jaworskim, otrzymała VI miejsce wśród wszystkich szkół miejskich i wiejskich, a 12 lutego 1973r. Prezydium Powiatowej Rady Narodowej przyznało jej dyplom za wzorową pracę dydaktyczno – wychowawczą.

5.Współpraca ze środowiskiem

Współpraca ze środowiskiem, na którą tak znaczny nacisk kładł nowy program nauczania, początkowo ograniczała się do wykonywania prac społecznie użytecznych. Dopiero w drugiej połowie lat sześćdziesiątych, po wybraniu nowego Komitetu Rodzicielskiego znacznie się ożywiła. Przewodniczącym został wówczas J. Dobrowolski, a jego zastępcami S. Paturaj i H. Gawiński, których zgodna współpraca, zarówno z kierownikiem szkoły, gronem pedagogicznym, jak i z trójkami klasowymi przyniosła korzyści całej społeczności uczniowskiej. Częściej niż poprzednio zaczęto organizować dochodowe zabawy taneczne, z których uzyskane środki przeznaczono na wycieczki. Przy takim wsparciu uczniowie mogli trzykrotnie zwiedzić Wrocław, byli także w Warszawie, Krakowie, Wieliczce i Oświęcimiu.

IV. SZKOŁA W WARUNKACH PRZYGOTOWAŃ DO ZASADNICZEJ PRZEBUDOWY SYSTEMU EDUKACJI NARODOWEJ 1973-1989

1. Uwarunkowania społeczno – polityczne

Na przełomie lat 70-tych i 80-tych narastało niezadowolenie społeczne z funkcjonowania państwa. Tworzył się coraz większy dystans między uprawianą propagandą sukcesu, a rzeczywistością. Poważne błędy, zwłaszcza w polityce ekonomicznej, które doprowadziły do kolejnego załamania gospodarki i kryzysu społecznego, wywołały latem 1980r. falę strajków. W różnych ośrodkach zaczęły powstawać opozycyjne związki zawodowe z NSZZ ” Solidarność” na czele. Obawy partii przed siłą masowego ruchu społecznego spowodowały wprowadzenie 13 grudnia 1981r. stanu wojennego.
W nowej dekadzie przystąpiono do porządkowania wielu spraw w dziedzinie oświaty. W działaniach zmierzających do przebudowy systemu szkolnego wyróżnić należy Uchwałę Sejmu PRL z 13 października 1973r. w sprawie systemu edukacji narodowej. Istotnym jej elementem była zapowiedź wprowadzenia 10- letniej szkoły ogólnokształcącej. W 1982r. wycofano się jednak z założeń organizacyjnych reformy szkolnej, pozostając jedynie przy zmianach programowych.

2. Stan organizacyjny szkoły

Początkowo do szkoły uczęszczało 173 uczniów. Od roku szk. 1982/83 liczba dzieci zwiększyła się do 195, co stanowiło wzrost o 9%. Taki stan utrzymywał się do końca 1989r. Nagły wzrost liczby dzieci spowodowany był zmianą obwodu szkolnego. Do tutejszej szkoły zaczęły uczęszczać dzieci ze szkoły filialnej z Chełmca do kl. V – VIII. Od roku szk. 1976/77 pracowało także ognisko przedszkolne, do którego uczęszczały dzieci 6-letnie.

3. Warunki funkcjonowania szkoły

We wrześniu 1973r. ponad 115 uczniów z klas IV-VIII Szkoły Podstawowej w Piotrowicach musiało przenieść się do zastępczego budynku pod nr 111, użyczonego przez Gminną Spółdzielnię w Męcince. Do tej pory mieścił się w nim sklep i mieszkała jedna rodzina, którą przekwaterowano do innego budynku, a sklep urządzono w klubo- kawiarni w świetlicy wiejskiej. Z dotychczasowej szkoły tzw. „dużej” trzeba było zrezygnować ze względu na bardzo zły stan techniczny. Eksperci orzekli, że budynek nie nadaje się do dalszej eksploatacji. Wtedy podjęto decyzje o rozbiórce budynku i wybudowaniu nowej szkoły. Sytuacja stała się bardzo skomplikowana, gdyż zastępczy budynek nie spełniał podstawowych wymogów „prawdziwej” szkoły. Wygospodarowano w nim 4 izby lekcyjne. Były niskie i bardzo ciasne, wyposażone w stare niefunkcjonalne piece kaflowe.

Mimo wielu starań ze strony kierownika szkoły, grona pedagogicznego, mieszkańców wsi oraz władz oświatowych, nie doszło do rozpoczęcia budowy nowej szkoły, ani w 1973 r., ani w następnych latach. Nie podjęto też prac rozbiórkowych przy starym budynku. Taka sytuacja trwała do kwietnia 1979 r. (6 lat). Wówczas to zapadła decyzja o rozpoczęciu kapitalnego remontu starej szkoły i jej rozbudowie. Zaplanowano, że powstaną dwie dodatkowe izby lekcyjne oraz pomieszczenia na szatnie i niezbędne zaplecze sanitarne. Wspólnym siłami podjęto prace przy modernizacji budynku. Głównym wykonawcą był Zakład Remontowo Budowlany przy Rolniczej Spółdzielni Produkcyjnej w Piotrowicach. Część robót wykonywali mieszkańcy wsi w czynach społecznych. Duży wkład wnieśli również: przewodniczący Komitetu Rodzicielskiego J. Dobrowolski (będący wówczas radnym Wojewódzkiej Rady Narodowej w Legnicy) oraz kierownik kamieniołomu „Winna Góra” J. Szatkowski.
W roku szk. 1980/81 uczniowie rozpoczęli naukę w odnowionej i rozbudowanej szkole. Od tej pory było 8 sal lekcyjnych (6 w wyremontowanym budynku i 2 w tzw. „małym” budynku) kuchnia, szatnia i sanitariaty. Nadal brakowało oddzielnej sali dla oddziału przedszkolnego, nie było również świetlicy ani stołówki. Szczepowy ZHP zabiegał o zoorganizowanie harcówki na terenie szkoły, dlatego zagospodarowano część strychu. Nie było również sali gimnastycznej. W pogodne dni zajęcia z wychowania fizycznego odbywały się na podwórku szkolnym, a w chłodniejsze i deszczowe w świetlicy wiejskiej. W czasie zimy ze względu na kłopoty z ogrzewaniem świetlicy w- f odbywał się w izbach lekcyjnych.

Następnym przedsięwzięciem podjętym przez władze szkolne, było wybudowanie boisk. Głównym inicjatorem był ówczesny dyrektor szkoły, Kazimierz Drąg oraz Komitet Rodzicielski. Prace rozpoczęto w październiku 1984 r., a ukończono w wrześniu 1985 r. Powstało boisko asfaltowe, boisko do gry w siatkówkę oraz bieżnia do skoków w dal.
W trudnych warunkach była biblioteka szkolna. Ciągle nie było stałej lokalizacji. Często zmieniano miejsce gromadzenia książek. W latach 1980-1988 regały biblioteczne były ustawione w jednej z największych sal lekcyjnych. Dopiero we wrześniu 1988 r. po opuszczeniu mieszkania w tzw. „małym” budynku przez małżeństwo Aleksandrę i Michała Badaryczów szkoła zyskała 2 izby lekcyjne, z których jedną przeznaczono na bibliotekę, a drugą na oddział przedszkolny.

4. Praca dydaktyczna, wychowawcza, opiekuńcza

W połowie lat 70-tych dokonano zmian w treściach podręczników szkolnych. Usunięto z nich czytanki, które zawierały fragmenty przemówień Władysława Gomułki. Zmniejszyła się ilość treści które nawiązywały do dziejów Polski Ludowej. Dominowały sprawy poświęcone kulturze, swoje miejsce znalazły również tematy związane z okupacją i II wojną światową, a w nich wiodące stało się powstanie warszawskie oraz problematyka obozów koncentracyjnych. Po wydarzeniach sierpniowych wycofano się z realizacji reformy szkolnej i przystąpiono do ponownej zmiany podręczników.
W pracy dydaktycznej ze szczególną siłą wspierano dążenia do osiągnięcia sukcesu. Poczynając od roku szkolnego 1973/74 podkreślano potrzebę pracy z młodzieżą uzdolnioną. Organizowano konkursy i olimpiady. Dzięki temu pojawiły się pewne sukcesy. W maju 1977 r. uczennica klasy VIII Ewa Zarzeczna zdobyła I miejsce w olimpiadzie z języka rosyjskiego, uczennicą przygotował Michał Badarycz. Pojawiły się też sukcesy w konkursach matematycznych. Uczennica klasy VII Elżbieta Noga przygotowana przez Aleksandrę Badarycz zajęła w czerwcu 1977 r. I miejsce w Powiatowym Konkursie Matematycznym w Jaworze. W roku szkolnym 1979/80 uczniowie zajmowali I i II miejsca w konkursach: z języka polskiego, których przygotowywała Maria Bilińska, z języka rosyjskiego, których przygotowywał Michał Badarycz, w konkursach plastycznych, których przygotowywała Krystyna Rogozińska. Dla osiągnięcia wyższych wyników pracy dydaktycznej wykorzystywano nowe metody i formy pracy. Prowadzono także koła zainteresowań. Kołem polonistycznym i recytatorskim zajmowała się Maria Bilińska, koło biologiczne prowadziła Anna Zarzeczna, a geograficzne Edward Rodzeń. Cieszyło się ono ogromnym zainteresowaniem wśród uczniów. Na zajęciach dominowały takie formy pracy jak: rajdy piesze i rowerowe po najbliższej okolicy w celu lepszego poznania Pogórza Kaczawskiego.

Znaczną uwagę nadal zwracano na ideową działalność harcerstwa. W opisywanym okresie do harcerstwa należało 100 % uczniów. Wyodrębniono 2 grupy zuchów, którymi opiekowały się: Anna Hrankowska i Barbara Jabłońska oraz dwie grupy harcerzy nad którymi opiekę sprawowały Irena Błaszkiewicz i Maria Bilińska.
Drugą ważną organizacją w szkole był Samorząd Uczniowski. Opiekę nad nim sprawował Michał Badarycz, a następnie Danuta Niedzielska.
Dużymi sukcesami mogła pochwalić się Liga Ochrony Przyrody. Organizacja powstała w 1982r. i prowadzona była przez Stanisława Sawickiego, a następnie przez Annę Sawicką.

Zarówno nauczyciele jak i uczniowie brali czynny udział w pracach na rzecz środowiska. Między innymi uczniowie co roku jesienią, pracowali w PGR w Piotrowicach przy zbiorze ziemniaków, nauczyciele podejmowali czyny społeczne np. w maju 1975 r. naprawiali drogę w okolicach przystanku autobusowego, w kwietniu 1976 r, malowali ogrodzenie szkoły, w maju 1979 r. pomagali odnowić świetlicę wiejską.

W roku szkolnym 1978/79 Szkoła Podstawowa w Piotrowicach otrzymała wyróżnienie i dyplom od Przewodniczącego Gminnej Rady Narodowej oraz Naczelnika Gminy Męcinka za ideowe i społeczne zaangażowanie w pomnażanie dorobku gminy oraz ofiarny trud pracy zawodowej.

V. SZKOŁA W CZASACH TRANSFORMACJI USTROJOWEJ 1989-1999

1. Sytuacja społeczno-polityczna

Rok 1989 okazał się punktem zwrotnym w powojennej historii Polski. Dał on początek procesowi nieodwracalnych przemień politycznych, społecznych i gospodarczych obejmujących wszystkie dziedziny życia. Przemiany te zapoczątkowały budowę podstaw demokratycznego państwa o ustroju parlamentarnym, na wzór demokratycznych państw zachodnich. W szybkim tempie odrodziło się życie polityczne, a rozwój stosunków politycznych doprowadził do rozpadu PZPR i wyboru przywódcy „Solidarności” na prezydenta Rzeczypospolitej.

2. Stan organizacyjny szkoły

Organizacja szkoły była uzależniona od ilości uczniów. Opisywany okres w porównaniu z poprzednim nie wyróżniał się większymi zmianami. Nadal pracowano w klasach w większości jednodziałowych. Jedynie w roku 1989-90 klasę VI podzielono na 2 oddziały, wobec czego w szkole było 9 oddziałów klas I-VIII i jeden oddział przedszkolny. Był to również rok, w którym było najwięcej uczniów- 191. W następnych latach liczba ta zmniejszała się, dochodząc do liczby 132 uczniów.
Początkowo w klasach I-VIII było zatrudnionych 12 nauczycieli wraz z dyrektorem szkoły oraz 1 nauczyciel w oddziale przedszkolnym. Następnie w roku szk. 1991/92 po wprowadzeniu nauki religii w szkole, dodatkowo został zatrudniony ksiądz proboszcz tutejszej parafii T. Wnęk, który był mile widziany nie tylko na lekcjach, ale również na uroczystościach szkolnych, szczególnie w czasie świąt Bożego Narodzenia i Wielkanocy.

3. Warunki funkcjonowania szkoły

Rok szkolny 1989/90 rozpoczął się podjęciem wstępnych działań dotyczących budowy sali gimnastycznej. Na lokalizacje wybrano teren w pobliżu boiska przy tzw. „małym” budynku szkoły. Powołano Społeczny Komitet Rozbudowy Szkoły. Zwrócono się o wsparcie do Komitetu Opiekuńczego- Kopalni „Winna Góra”, Komitetu Rodzicielskiego i Rady Sołeckiej. Rozpoczęła się ścisłą współpracy z władzami gminy, które na początku sfinansowały projekt techniczny. Założono również konto w BS w Męcince, na które zaczęto wpłacać środki finansowe, uzyskiwane od sponsorów, ze sprzedaży „cegiełek”, złomu, makulatury i z dochodowych zabaw tanecznych. Oficjalnie budowę sali rozpoczęto w maju 1993 r. a ukończono w 1998 r. Wykonawcą była firma Budex z Lubina.
Podczas uroczystego otwarcia było wielu zaproszonych gości. Dyrektor szkoły Danuta Niedzielska powitała m.in. posłankę Bronisławę Kowalską oraz przedstawicieli władz wojewódzkich i gminnych, komitetu opiekuńczego oraz rodziców, uczniów i nauczycieli.

W obu budynków szkolnych w tym okresie nie prowadzono większych prac remontowych. Jedynie w czasie wakacji w 1995 r. wykonano elewację tzw. „dużego” budynku i pomalowano 2 klasy. Natomiast w tzw. „małym” budynku wygospodarowano dwa dodatkowe pomieszczenia na toalety.
Dzięki pomocy finansowej z Ministerstwa Oświaty i Wychowania w roku szk. 1997/98 w związku z wprowadzeniem projektu „Pracownia internetowa w każdej gminie”, szkoła otrzymała całkowite wyposażenie pracowni komputerowej. Było to 9 komputerów, 2 drukarki i skaner oraz stoliki i krzesełka. W tym czasie zakupiono też kserokopiarkę do sekretariatu szkoły

4. Praca dydaktyczna, wychowawcza, opiekuńcza

Ustawa z 7 września 1991 r. o systemie oświaty otwierała drogę do demokratyzacji życia w szkole. Intencją ustawodawcy było dostosowanie systemu oświatowego do przeprowadzonych zmian ustrojowych. Szkoły przekazano we władanie samorządów oraz odstąpiono od jednakowych dla wszystkich uczniów programów i podręczników.
Coraz lepiej wykształceni nauczyciele nie mieli większych problemów z realizacją tak postawionych zadań. Z chęcią sięgali po nowe metody i formy pracy, które wyzwalały ciekawość i pobudzały aktywność poznawczą uczniów. W dzienniku hospitacji dyrektora szkoły wiele pozytywnych opinii zapisano o lekcjach języka polskiego prowadzonych przez Marię Miazgę i lekcjach matematyki prowadzonych przez Irenę Błaszkiewicz, w nauczaniu początkowym wyróżniały się Anna Sawicka, Grażyna Sujka i Danuta Kowalska, które dążąc do wielostronnego rozwoju ucznia potrafiły rozbudzać w nich wiarę we własne siły.
Dzięki dobrej pracy nauczycieli uczniowie osiągali sukcesy w konkursach przedmiotowych i olimpiadach. Co roku przeprowadzano ich około 12-stu. Wśród najczęściej powtarzających się były: konkursy polonistyczne i recytatorskie, do których przygotowywały: M. Miazga, A. Sawicka, G. Sujka i D. Kowalska, matematyczne- I. Błaszkiewicz, Z. Dołhań, historyczne- J. Szeredi, wiedzy pożarniczej i bezpieczeństwa ruchu drogowego- L. Macała i Z. Dołhań.
Utrzymanie wysokiego poziomu kształcenia wymagało od nauczycieli dużego wysiłku i często dodatkowej pracy społecznej, gdyż w tym okresie nastąpiło ograniczenie środków finansowych na działalność zajęć pozalekcyjnych. W ramach tzw. oszczędności w latach 1990-94 nie prowadzono żadnych płatnych zajęć dodatkowych, a pracę w bibliotece szkolnej ograniczono do 5 godzin tygodniowo. Dopiero w roku szkolnym 1994/95 ponownie powróciły: koło polonistyczne- z opiekunem M.Miazgą, matematyczne- z opiekunem Z.Dołhaniem, koło turystyczno- krajoznawcze- z opiekunem E.Rodzeniem i sportowe- z opiekunem L.Macałą. Wśród organizacji szkolnych nadal działało ZHP, lecz jego praca powoli zanikała.
W ramach działalności opiekuńczej do zadań szkoły należało: stałe rozpoznawanie potrzeb opiekuńczo-wychowawczych i społecznych uczniów. Mając na uwadze dobro dzieci oraz troskę o ich bezpieczeństwo Urząd Gminy w Męcince organizował dojazdy do szkoły własnym autobusem. Koszty dojazdów pokrywała gmina, a opiekę nad dziećmi pełniła specjalnie zatrudniona osoba. Szkoła zapewniała uczniom w miarę możliwości ciepły posiłek. Było to najczęściej mleko i bułka. Wyjątkiem był rok szk. 1997/98, w którym to dzieci otrzymywały bezpłatne obiady finansowane przez GOPS w Męcince. Dużą pomoc szkole niosła mieszkanka Niemiec, pani Inge Gohring, która odwiedzała szkołę przynajmniej dwa razy w roku i przywoziła odzież, słodycze, zabawki oraz gry dydaktyczne. W roku szk. 1997/98 przekazała szkole komputer oraz rower.

VI. AKTUALNIE

W latach 1991 – 2008 dyrektorem szkoły była mieszkanka Piotrowic pani Danuta Niedzielska, Od marca 2008r. szkołą zarządza pani Jolanta Stachowiak.
Szkoła nadal mieści się w tych samych budynkach. W 2009r. Dzięki staraniom obecnych władz Gminy Męcinka rusza budowa nowej szkoły dotowana z Regionalnego Programu Operacyjnego dla Województwa Dolnośląskiego na lata 2007 – 2013.

OPRACOWAŁA: GRAŻYNA SUJKA

Kierownicy i dyrektorzy Szkoły Podstawowej w Piotrowicach w latach 1945 do dziś


Józef Gutkiewicz 1945 – 1946	Józef Waszczyk 1946 – 1951	Michał Badarycz 1953 – 1961 i 1979 – 1984

Aleksandra Badarycz 1961 – 1979	Kazimierz Drąg 1984 – 1991	Danuta Niedzielska 1991 – 2008

Historia szkoły